29 mei komt en gaat, ik heb contact met beide mama’s maar er zit nog weinig beweging in de buiken. Ook 30 mei gaat voorbij… en dan, om 17:28 uur op 31 mei ontvang ik een tekstberichtje van 1 van de mama’s: de weeën zijn begonnen en ze laat me weten dat ik gebeld ga worden zodra ze naar de Kraamkliniek gaat. Bij een eerste baby weet je nooit hoe lang het duurt dus rond 21:30 uur maak ik me klaar voor een -hopelijk- korte nacht! En dan om 21:55 uur het verlossende woord: aanstaande mama J. is onderweg naar de Kraamkliniek! Ik kleed me snel aan, pak mijn fotospullen en volg haar voorbeeld!

Om 22:10 uur kom ik aan bij de Kraamkliniek. Voor de deur is het gezellig druk, familieleden van mama J. zijn gezellig aan het wachten tot de baby er is. Eenmaal binnen ontmoet ik J., de aanstaande papa E. en de bijna-oma. Ik maak tevens kennis met vroedvrouw D. en wacht tot ik meer te horen krijg. Gelukkig heb ik een boek bij me dus de tijd gaat snel. Rond 23:00 uur heeft mama J. 3-4 cm ontsluiting en naarmate de tijd vordert, neemt de intensiteit van de weeën toe. Om 1:00 uur wordt J. gecontroleerd om te zien of de ontsluiting is toegenomen. Afhankelijk daarvan wordt besloten of ik nog even naar huis wordt gestuurd of dat het beter is om te blijven wachten.

Om even voor 2:00 uur krijg ik te horen dat er nu 6-7 cm ontsluiting is. Nog steeds is onzeker wat er gebeuren gaat; de laatste centimeters kunnen binnen anderhalf uur komen of pas na drie uur of langer. Ik besluit even heen en weer naar huis te gaan, even opfrissen, wat koffie te drinken en om 3:15 uur ben ik weer terug. Mama J. heeft veel pijn, de weeën blijven komen maar de gehoopte ontsluiting blijft vooralsnog uit.

Rond half zes besluit de vroedvrouw het vruchtvlies door te prikken en vanaf dat moment gaat het in een stroomversnelling en volgen de emoties elkaar in hoog tempo op. In het vruchtwater blijkt meconium te zitten (ontlasting van de baby) en protocol schrijft voor dat de bevalling dan in het ziekenhuis moet plaatsvinden. Er hoeft niets mis te zijn met de baby maar als dat wel het geval is, is het ziekenhuis net iets beter uitgerust qua (nood)voorzieningen dan de Kraamkliniek. De ambulance wordt gebeld en met gierende banden en gillende sirenes wordt mama J. naar het ziekenhuis gebracht. Ik rijd er snel achteraan.

In het ziekenhuis begint opnieuw het grote wachten. Informatie is schaars en om me heen slaat de vermoeidheid hard toe. De oma’s, tantes en overige familieleden proberen af en toe een klein hazenslaapje te doen maar zodra er weer iemand van achter de schuifdeuren richting de verloskamers komt, is iedereen weer wakker. De uren kruipen voort; het wordt 8 uur, 9 uur, langzaam kruipt de tijd richting het middaguur. Dan is er plots reuring: de baby gaat gehaald worden door middel van een keizersnede!

Voor mij duurde het wachten op de bevalling ongeveer 16 uur, voor mama, papa E. en de rest van de familie nog veel en veel langer. Met name mama J. heeft het heel heel zwaar gehad. Respect!

Op 21 juni om 12:48 uur wordt kleine Ju-Ëven geboren (middels een keizersnede), een flinke jongen van maar liefst 52 cm en 7 pond! All’s well that end well. Weer een kleine Yu di Korsou erbij! Bon bini dushi baby!