Op een mooie zonnige dag begin augustus krijg ik bericht van Charmaine, ze is opgenomen in het Sehos omdat ze wat koortsig is. De baby is pas uitgerekend over twee weken maar ja, die kleintjes laten zich niet sturen hè? We spreken af dat we contact houden en als er iets staat te gebeuren, sta ik natuurlijk paraat. De uren tel ik langzaam af maar 48 uur later is er nog geen nieuws…

Dan ineens gaat de telefoon, er is plots besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren dus onze fotoplannen vallen in het water en de gewenste bevalling voor Charmaine ook! Ik haast me naar het ziekenhuis om toch nog zoveel mogelijk foto’s te kunnen schieten ervoor en erna. Beter iets dan niets. Ik zie Charmaine nog net terwijl ze naar de operatiekamer wordt gereden en blijf daar wachten met Arthur en de moeder van Charmaine. Wachten duurt lang maar als dan eindelijk die deuren van de OK open zwaaien en Arthur voor het eerst zijn kleine mannetje in de armen kan sluiten, is dat wachten zo vergeten! Als betoverd bekijkt Arthur het kleine hoopje mens en even lijkt het alsof hij hem nooit meer los wil laten! Wat is papa blij! En schoonmama natuurlijk niet minder!

Samen lopen we naar beneden, richting de babykamer waar de kleine Xavier van top tot teen wordt onderzocht door de kinderarts en helemaal OK wordt bevonden. Om beurten mogen nieuwbakken papa en oma de kleine man de eerste fles geven en dan wachten we opnieuw. Nu op mama Charmaine natuurlijk! Gelukkig duurt dit niet al te lang en kan ze eindelijk kennismaken met de nieuwste wereldburger. Eind goed, al goed!